W prawym zboczu doliny Kamiennika, przy zaporze wodnej, rozciągają się warstwy skalne odznaczające się czerwonymi barwami, dzięki czemu wyraźnie wyodrębniają się z zielonego otoczenia traw i krzewów. Warstwy te stanowią zapis wydarzeń geologicznych, które miały miejsce na tym terenie na przełomie dwóch okresów geologicznych – karbonu i permu, których granica jest wyznaczona na blisko 300 mln lat temu.
W tamtym czasie obszar Sudetów i ich przedpola był podzielony na szereg wydłużonych grzbietów rozdzielonych przez obniżenia, które generalnie miały przebieg NW – SE. Taki charakter obszaru był efektem regionalnych procesów ekstensji (rozciągania), prowadzących do powstania uskoków, a w konsekwencji do rozpadu górotworu Sudetów na bloki – jedne wyniesione (grzbiety), inne obniżone (rowy). Te pierwsze stanowiły regionalne działy wodne, drugie tworzyły doliny śródgórskie, w których miała miejsce akumulacja materiału osadowego, pochodzącego z erozji grzbietów bezpośrednio graniczących z dolinami. W obniżeniach materiał był transportowany głównie przez rzeki, a deponowany bądź bezpośrednio w korytach rzecznych oraz ich sąsiedztwie, bądź w zbiornikach jeziornych. Jednym z takich obniżeń był rów Świerzawy – od północy ograniczony zrębem (tj. grzbietem) Świerzawy, a od południa zrębem Wlenia. W jego osi deponowane były osady klastyczne o zróżnicowanej grubości ziarna: głównie żwiry i piaski, w mniejszej ilości muły i iły. Stanowisko przy zaporze jest miejscem, gdzie osady rowu Świerzawy są najlepiej odsłonięte.
Odsłonięcie reprezentowane jest przez sekwencję skał klastycznych nachylonych pod stosunkowo niedużym kątem w kierunku południowo-zachodnim. Wyraźnie dzieli się ona na trzy odrębne pakiety:
– dolny, składający się z gruboławicowych piaskowców i zlepieńców – w głównej, północnej ścianie odsłania się tylko jego stropowa część, natomiast jest on widoczny w południowym brzegu potoku,
– środkowy o miąższości około 2 m, zbudowany z mułowców i piaskowców o intensywnie czerwonych barwach,
– górny o miąższości blisko 5 m, który złożony jest głównie z jednej, około czterometrowej, ławicy zlepieńcowo-piaskowcowej, a w najwyższej części odsłonięcia widoczny jest spąg kolejnej ławicy.
Przede wszystkim w odsłonięciu wyodrębnia się gruba ławica zlepieńcowo-piaskowcowa. Jej spągowa partia zbudowana jest z materiału żwirowego o okruchach osiągających rozmiary od kilku mm do ok. 7 cm. W składzie materiału okruchowego dominuje kwarc lub fragmenty kwarcytów, bardzo liczne są także czarne rogowce, ponadto występują okruchy innych skał osadowych (piaskowce, mułowce, lidyty), a także magmowych skał wylewnych. Wyższa część ławicy cechuje się występowaniem naprzemiennych warstw i soczewek zlepieńcowych i piaskowcowych, o grubościach zwykle ok. 20 – 30 cm. Tak zróżnicowany charakter osadowy tej ławicy świadczy o bardzo zmiennej energii środowiska, w którym deponowany były zlepieńce i piaskowce – co jest typowe dla rzek roztokowych.
Pakiet mułowcowo-łupkowy, znajdujący się bezpośrednio poniżej opisywanej ławicy to z kolei osad deponowany w środowisku, w którym prądy niosące materiał osadowy miały mniejszą energię i nie były w stanie transportować okruchów żwiru lub piasku. Pakiet ten składa się z 3 warstw mułowca, które w stropie warstw przechodzą w łupek, a wzdłuż rozciągłości warstw są zastępowane przez piaskowce. Stanowią one materiał akumulowany poza głównym korytem rzeki, najprawdopodobniej podczas wysokiego stanu wody, a więc są zapisem okresów powodziowych. Charakterystyczne ceglano-czerwone barwy tych skał stanowią świadectwo bardzo ciepłego, suchego klimatu, jaki panował okresie ich formowania.
Opisywane odsłonięcie stanowi doskonały przykład sedymentacji w środowisku rzeki roztokowej, czyli takiej, której koryto podzielone jest na szereg splatających się ze sobą nurtów, rozdzielonych łachami korytowymi (wyspami). Eksponowane tu skały są charakterystyczne dla różnych elementów roztokowego systemu depozycyjnego – zlepieńce i piaskowce reprezentują osady koryt i nasypów środkowokorytowych, a mułowce i łupki środowisko równi powodziowej.
W odsłonięciu, poza strukturami depozycyjnymi, można oglądać ciekawą strukturę o charakterze deformacyjnym. Mianowicie spąg warstwy zlepieńca jest nierówny i cechuje się szerokimi nieckowatymi zagłębieniami, które rozdzielone są węższymi formami wypukłymi. Zagłębienia te są efektem grzęźnięcia żwirowego osadu tuż po jego depozycji w obręb leżących poniżej łupków i mułowców, o czym świadczą plastyczne deformacje tych ostatnich. Łupki w strefach zagłębień były uginane, a w strefach wypukłości wyciskane do góry.
