Kamieniołom Gruszka znajduje się w miejscowości Wojcieszów, w zachodnim zboczu wzniesienia Bielec. Z tego kamieniołomu od końca XIX w. aż po lata 70- te XX w. pozyskiwano skały zwyczajowo nazywane wapieniami wojcieszowskimi. Jednak z petrograficznego punktu widzenia powinno nazywać się je marmurami, ze względu na procesy metamorficzne, które spowodowały zmiany struktury i tekstury pierwotnych wapieni (tak zwanego protolitu).
Wapienie wojcieszowskie są jedną z najbardziej rozpoznawalnych skał tego regionu. Ze względu na odporność na erozję, w rzeźbie (morfologii) terenu często tworzą one szczytowe partie wzniesień, takich jak: Bielec, Połom, Miłek, Osełka. Wzniesienia mają charakterystyczny, równoleżnikowy przebieg. Są również pojedyncze, kopulaste wzgórza np. Widok czy Wapiennik. Na wszystkich tych wzgórzach już ze znacznej odległości można zauważyć zarastające dawne kamieniołomy.
W kamieniołomie Gruszka przeważają dwie odmiany wapieni wojcieszowskich. Pierwsza z nich jest jasna lub jasnoszara. Skały są masywne, jedynie miejscami niewyraźnie zaznaczają się grube ławice. W geologii pojęcia ławica używamy, gdy w „ścianie skalnej” możemy wydzielić pakiety skalne oddzielone powierzchnią od góry (stropu) i od dołu (spągu). W skałach tych często obserwuje się tak zwane smugowanie, czyli efekty nagromadzenia się związków żelaza i manganu. Najintensywniejsze smugowanie jest w sąsiedztwie wapienia z zieleńcami. Powyżej którego częstotliwość występowania nagromadzeń związków żelaza i manganu zmniejsza się.
Druga odmiana to jasnoszare i szarobrunatne, uławicone dolomity. Skały te, zbudowane są z minerału nazwie czyli dolomit. W warunkach terenowych, dolomit od wapienia można odróżnić za pomocą kwasu solnego. Dolomit, w przeciwieństwie do wapienia reaguje z kwasem dopiero po sproszkowaniu.
Cechą szczególną tej odmiany jest drobna laminacja czyli występowanie kilku milimetrowych, cienkich warstewek w obrębie ławicy.
W ścianach kamieniołomu widoczne są również liczne brekcje o tektonicznym charakterze. Skały te powstają w miejscach występowania uskoków, czyli tam gdzie nastąpiło przerwanie ciągłości warstw i ich przesunięcie. Taki ruch powoduje skruszenie skały w strefie uskoku. Następnie, fragmenty skały zostały ponownie połączone spoiwem pochodzącym na przykład z wytrącania się związków z wysoko zmineralizowanych wód. Charakterystyczną cechą brekcji tektonicznej jest to, że zbudowana jest z licznych, ostrokrawędzistych fragmentów skały znajdującej się w najbliższym sąsiedztwie.
Innym, widocznym już na pierwszy rzut oka procesem geologicznym, jest wietrzenie wapieni. Jego wynikiem jest znajdujący się w licznych szczelinach rdzawoczerwony nalot – terra rossa. Ten typ wietrzenia może zachodzić w warunkach klimatu tropikalnego, co w przypadku wapieni wojcieszowskich mogło nastąpić w permie.
W niedużej odległości od kamieniołomu znajduje się stary wapiennik pochodzący z przełomu XVIII i XIX w. Służył on do wypalania skał pozyskanych w trakcie prac górniczych. Wapiennik ten nie jest jedynym w okolicy. Były one często budowane w niedużej odległości od kamieniołomów tak, aby ułatwić transport urobku, gdyż na początku XIX w nie było jeszcze maszyn do przewozu ciężkich głazów wapiennych. Proces wypalania wapna polegał na pozbyciu się dwutlenku węgla (CO2) ze skał zbudowanych głównie z CaCO3. W tym procesie uzyskiwano wapno palone, czyli tlenek wapnia (CaO). Reakcja ta zachodziła w piecu wapienniczym ogrzewanym początkowo drewnem, torfem, a w późniejszym czasie koksem i węglem oraz gazem ziemnym. Poza uzyskaniem odpowiedniej temperatury, która wynosiła 900 – 1200 ˚C, niezbędny był również stały dopływ tlenu, który umożliwiał zachodzenie reakcji chemicznej. Ważne było, żeby temperatura nie była za wysoka, ponieważ w takim wypadku piec mógłby ulec zniszczeniu, a wapno przepaleniu. Wapno palone, w porównaniu z nieprzetworzonym urobkiem skalnym, stawało się lekkie, łatwo dawało się rozbijać, a pozostawiane dłużej na powietrzu zaczynało się rozsypywać. Natomiast wapno przepalone nie rozsypywało się.
Po wypaleniu wapna następowało jego gaszenie, nazywane również lasowaniem. Robiono to przy pomocy wody. Wapno palone (CaO) w kontakcie z wodą zamienia się w wodorotlenek wapnia Ca(OH)2, który jest materiałem budowlanym do zapraw murarskich i tynkarskich.
