O Wilczej Górze
Wilkołak (367 m) jest wybitnym wzniesieniem bazaltowym niedaleko Złotoryi w północnej części Pogórza Kaczawskiego i jednym z symboli Krainy Wygasłych Wulkanów. Jest znany z bardzo dobrze rozwiniętego ciosu kolumnowego (termicznego) powstającego podczas stygnięcia lawy. Wysokość względna wynosi około 100 m.
Historia geologiczna
Wiek bazaltów Wilkołaka został określony metodą datowania radiometrycznego na 20 mln lat (+/- 1 mln), czyli wczesny miocen, ale różnorodny układ słupów bazaltowych wskazuje, że aktywność wulkaniczna była na pewno wieloetapowa. W dzisiejszej postaci Wilkołak jest nekiem czyli fragmentem dawnego komina wulkanicznego, zbudowanym z lawy zastygłej w przewodzie doprowadzającym do nieistniejącego już stożka wulkanicznego.
Działalność wydobywcza
Wzniesienie zostało znacząco przekształcone przez działalność wydobywczą. Starszy kamieniołom znajdował się po zachodniej stronie kulminacji i był eksploatowany na przełomie XIX i XX w. W 1959 r. w dawnym wyrobisku utworzono rezerwat przyrody nieożywionej „Wilcza Góra” o powierzchni 1,69 ha. Wysokość ściany dochodzi do 30 m, a oprócz różnie zorientowanych zestawów słupów odsłaniają się w niej także utwory piroklastyczne zawierające porwaki skał piaskowcowych podłoża kredowego.
Wschodnia część wzniesienia jest objęta głębokim wyrobiskiem nieczynnego kamieniołomu, doskonale ukazującym przekrój dawnego komina wulkanicznego. Uwagę zwracają przede wszystkim niezaburzone sekcje słupów bazaltowych stojących pionowo, koncentryczny układ spękań znany jako „róża bazaltowa” oraz przecinające niezgodnie piaskowiec żyły bazaltu.
Opis: Piotr Migoń
Zwiedzanie
Od 2023 roku miejsce jest dostępne dla turystów. Na miejscu znajduje się wiele tablic informacyjnych opisujących miejsce. Dostępne są ławki, wiaty czy miejsce na ognisko.
