Jednym z bardziej charakterystycznych wzgórz Wzniesień Płakowickich (części Pogórza Kaczawskiego) jest garb Kopki (343m n.p.m.). Jest to ostaniec denudacyjny górujący nad wsią Czaple. W wielu miejscach tego wzgórza można znaleźć ślady pozyskiwania pisakowca ciosowego, z którego jest ono zbudowane. Na ścianach mniejszych lub większych kamieniołomów wyraźnie widoczne są ławice, czyli warstwy lub zespoły warstw o podobnych cechach, oddzielone od niżej i wyżej ległych skał równoległymi powierzchniami granicznymi. Osady w pojedynczej ławicy są zapisem procesu geologicznego , który był w jakimś elemencie odmienny od procesu który ukształtował skały niżej i wyżej leżące. Mogły to być różnice np. w sile płynącej wody, wielkości i rodzaju materiału transportowanego, czy kierunku z którego ten materiał był transportowany. W obrębie ławic mogą być widoczne warstwy, których cechy takie jak np. ich geometria i cechy ziaren pozwalają geologom rozpoznać czy dany osad był deponowany (osadzany) w środowisku lądowym czy w środowisku morskimi. Pomocne w takich rozważaniach są również skamieniałości organiczne, gdyż rodzaj znajdowanych organizmów jednoznacznie wiąże dany osad ze środowiskiem życia tych organizmów.
W wyrobiskach na wzgórzu Kopka ławice mają miąższość (grubość) od 1 m do 4 m i nachylone są pod niewielkimi kątami (ok. 100) w kierunku północno-wschodnim. W ich obrębie widoczne są warstwowania przekątne. W piaskowcach z tej lokalizacji skamieniałości organizmów są nieliczne, jednakże opisano stąd skamieniałości rozgwiazd, jeżowców czy zęby rekinów. Dużo powszechniejsze są tzw. skamieniałości śladowe, czyli ślady aktywności życiowej organizmów np. komory mieszkalne czy ślady poruszania się. Rodzaje znajdywanych tu skamieniałości wskazują jednoznacznie, że osad ten powstawał w środowisku morskim, stosunkowo płytkim i dobrze naświetlonym. Warstwowania przekątne tu widoczne są zapisem przemieszczania się po dnie morskim form o kształtach przypominających wydmy eoliczne, nazywanych w zależności od ich rozmiarów riplemarkami (mniejsze) lub falami piaskowymi (większe). Cechy tych form wskazują, że powstały one w wyniku działania przybrzeżnych prądów morskich napędzanych działalnością wiatrów. Osady te są efektem zalania obszaru dzisiejszego Dolnego Śląska ( i całej Polski) w okresie górnej kredy przez wody płytkiego, śródkontynentalnego zbiornika morskiego. Uważa się, że skały te powstały w okresie górnej kredy, czyli ok. 86-90 mln lat temu.
Podstawowym składnikiem tych piaskowców jest kwarc, który stanowić może do niemal trzech czwartych całkowitej objętości skały, kilka procent stanowią skalenie, a resztę masa łącząca te składniki, czyli spoiwo. Jest to spoiwo na ogół utworzone z minerałów ilastych, ze zmienną zawartością tlenków i wodorotlenków żelaza, co skutkuje zmianami zabarwienia od kremowego po żółte czy beżowe.
Cechą zwracającą uwagę w odsłonięciach tych skał jest powszechność występowania i regularność wzajemnie prostopadłych spękań przecinających piaskowce – są to tzw. spękania ciosowe. Dzięki obecności tych spękań łatwo było pozyskiwać duże i regularne bloki skalne, wykorzystywane w budownictwie już od stuleci. Piaskowce z okolic Czapli były zastosowane przy budowie tak znanych obiektów jak zamek Grodziec, gmach giełdy na placu Solnym we Wrocławiu, Teatr Wielki w Poznaniu, południowa elewacja katedry w Berlinie, czy budynku Reichstagu.
