Wiadrów, położony w południowej części Równiny Jaworskiej na bezpośrednim przedpolu Pogórza Kaczawskiego, jest starą wsią, z czasów pierwszej późnośredniowiecznej kolonizacji. Była wzmiankowana w 1285 r. Jest wsią łanową typu łańcuchowego, gdzie działki rolne były zorientowane prostopadle do głównego ciągu osadniczego wzdłuż rzeki. Ślady tego pierwotnego podziału pól są do dzisiaj widoczne w układzie dróg polnych na południe od wsi.
Wieś ma kilka zasługujących na uwagę obiektów historycznych. Kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego pochodzi z czasów lokacji wsi, z 2. połowy XIII w. W XV w. został przebudowany w stylu gotyckim i ponownie w XVIII w. Wieżę dostawiono w początkach XVII w. W ścianach zewnętrznych i wewnętrznych umieszczono kilka renesansowych nagrobków rodu Reibnitzów. Teren wokół kościoła jest otoczony kamiennym murem, przy którym stoi częściowo ukryty w ziemi kamienny krzyż pojednania. W pobliżu znajdują się ruiny kościoła ewangelickiego. Został zbudowany pod koniec XVIII w. jako prosta, ale dość duża budowla salowa.
Po II wojnie światowej nieużytkowany, został opuszczony i uległ dewastacji. Pałac na wschód od kościoła powstał przez XVIII-wieczną przebudowę renesansowego dworu. Jest otoczony fosą, przez którą przerzucono ozdobiony rzeźbami most. Wokół zabytkowy park ze starymi drzewami, między innymi dębami, lipami, platanami i kasztanowcami.
Opis: Piotr Migoń
