Osadnictwo na terenie Wądroża Wielkiego, położonego na pograniczu Równiny Jaworskiej, Wzgórz Strzegomskich i Wysoczyzny Średzkiej, sięga czasów schyłku kultury łużyckiej (IV w. p.n.e.). W XI–XII w. istniało tu grodzisko, w miejscu którego stoi dziś kościół. Początki wsi datują się na XIII w., w XIV w. w najbliższych okolicach intensywnie poszukiwano złota, ale wydobycie okazało się nieopłacalne i górnictwo niebawem upadło.
W kolejnych wiekach wieś rozwijała się już jako osada rolnicza. Miejscowy kościół pochodzi z połowy XIII w., został rozbudowany w XIV w., wieżę dostawiono w XIX w. Mur cmentarza przykościelnego naśladuje obwód dawnego grodziska. W północnej części wsi położony jest zespół pałacowo-parkowy, który rozwinął się z renesansowego dworu. W obecnej postaci pałac, niedawno odnowiony, pochodzi z przełomu XIX/XX w. Obok pałacu znajdują się pozostałości parku krajobrazowego oraz zabudowania folwarczne: oficyny mieszkalno-gospodarcze, stajnie, obory i inne budynki gospodarcze.
Przy wjeździe od strony Mierczyc, w niewielkim zagajniku wydobywano niegdyś bloki kwarcu. W jednym z pozostawionych bloków uwagę zwracają dwa podłużne zagłębienia o długości 10–15 cm. W ludowych podaniach zagłębienia te są interpretowane jako odciski stóp świętej Jadwigi, stąd nazwa Kamień Świętej Jadwigi. Dawny kamieniołom gnejsów w północnej części wsi jest obecnie zalany wodą i wykorzystywany jako łowisko wędkarskie.
Opis: Piotr Migoń
Atrakcje w pobliżu
