Zamek Grodziec to warownia wybudowana na wzgórzu Grodziec (389 m), które jest wybitnym, odosobnionym wzniesieniem w północnej części Pogórza Kaczawskiego, widocznym z dużej odległości. Ma wysokość względną około 100 m. Pod względem geologicznym jest zbudowany z nefelinitów – skał wulkanicznych o składzie zbliżonym do bazaltu, które powstały około 32 mln lat temu, we wczesnej fazie kenozoicznej aktywności wulkanicznej na Pogórzu Kaczawskim.
Na szczycie wzgórza znajdują się ruiny zamku – jednego z większych powierzchniowo w Sudetach. Najstarsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z 1155 r. Od 1470 r. należał do księcia legnickiego Fryderyka I, który rozbudował go z przeznaczeniem na własną rezydencję. Zachowany układ przestrzenny zamku pochodzi z tego okresu. Podczas wojny trzydziestoletniej zamek został zdobyty przez wojska cesarskie pod dowództwem Wallensteina, a następnie spalony.
W okresie romantyzmu podjęto kolejną próbę odbudowy, a Zamek Grodziec stał się atrakcją turystyczną. Odbudowa była kontynuowana w początkach XX w. Po II wojnie światowej zamek został opuszczony, w 1951 r. spłonął. Częściową odbudowę przeprowadzono w latach 60. XX w. Dzisiaj budynki mieszkalne i dawna kaplica zamkowa są udostępnione do zwiedzania, na wieży znajduje się taras widokowy. Na zamku odbywają się turnieje rycerskie i imprezy masowe. Na południe od zamku górnego znajduje się podzamcze, otoczone murem z kilkoma basztami oraz wolnostojącą, zrujnowaną cylindryczną wieżą w narożniku południowo-wschodnim.
U stóp wzgórza Grodziec położona jest wieś o tej samej nazwie.
Opis: Piotr Migoń
