Świątynia wzniesiona w miejscu dawnego cmentarza ok. 1220 r. należy do najstarszych i najcenniejszych obiektów późnego romanizmu w tej części kraju. Rozproszony, częściowo zaginiony zespół detali architektonicznych każe widzieć w budowli dzieło warsztatu związanego z mecenatem Henryka Brodatego i jego małżonki Jadwigi. Dziś możemy podziwiać jedynie pozostałości zespołu dawnego kościoła parafialnego z otaczającym go cmentarzem – mur obronny ze strzelnicami, furtą i bramą wjazdową, wieżę z renesansowym portalem, romańskie detale w ocalałych fragmentach kamieniarskich: bazy i głowice kolumn. Świątynia posiadała niegdyś dwuprzęsłową nawę i prezbiterium, pierwotnie nakryte sklepieniem żebrowym, później zastąpione sieciowym. Była przysposobiona do celów obronnych.
Zachowały się fragmenty kamieniarki w postaci kamiennych służek z głowicami i bazami oraz część południowo-zachodniej ściany z oknami. Przy ruinach zobaczyć można także wieżę zwieńczoną hełmem z prześwitem, w której przyziemiu znajduje się kamienny, półkolisty portal o cechach renesansowych.
Brama na teren cmentarza jest otwarta cały czas, a wieża kościelna jest udostępniona do zwiedzania.
