Próg terenowy pomiędzy doliną Kaczawy na zachodzie a Leszczyną na wschodzie, zbudowany w górnej części z piaskowców wieku kredowego, przyjmuje na wschód od Wilkowa zatokowy przebieg. Dwie wysunięte ostrogi noszą nazwy Prusickiej Góry (402 m) na północy i Średniej Góry (427 m) na południu. Twardszy piaskowiec kredowy występuje w pobliżu kulminacji, niżej zalegają mniej odporne na wietrzenie piaskowce wieku triasowego.
Przyrodniczą osobliwością Prusickiej Góry i Średniej Góry są rozległe rumowiska skalne w górnych odcinkach stoków opadających w kierunku wschodnim. Pokrywa blokowa jest miejscami zwarta, bloki przylegają do siebie lub są nawet spiętrzone na sobie. Długość bloków wynosi przeciętnie 2–3 m, ale dość licznie występują elementy większe. Największy blok, pod Średnią Górą, ma 8 m długości. W obrębie pojedynczych bloków występują liczne interesujące drobne formy reliefu. Część jest związana z selektywnym wietrzeniem. Należą do nich kawerny, poszerzone szczeliny i struktury „plastra miodu”, podczas gdy gzymsy wskazują na lokalnie większą odporność skały.
Godne uwagi są także przejawy utwardzenia skały krzemionką i impregnacje żelaziste, wskazujące na udział procesów hydrotermalnych w przeobrażaniu piaskowców. Zarówno krzemionka, jak i związki żelaza wytrącały się z gorących roztworów krążących w skale, zapewne w okresie, gdy w pobliżu tworzyły się wulkaniczne stożki Trupienia i Koziej Góry.
Opis: Piotr Migoń
Plan wycieczki:
