Góry Ołowiane
Południową części Gór Kaczawskich, na północ od przełomowej doliny Bobru pomiędzy Marciszowem a Janowicami Wielkimi, tworzy niewielkie pasmo Gór Ołowianych. Wbrew nazwie, nigdy jednak nie wydobywano tu rud ołowiu. Pasmo ma rozciągłość zbliżoną do równoleżnikowej, przy długości 6,5 km i szerokości do 2,5 km. Najwyższym wzniesieniem jest Turzec (684 m), inne wyraźniejsze kulminacje to Ołowiana (658 m) i Różanka (628 m). Na północnych stokach Gór Ołowianych, poniżej Turzca, znajduje się obszar źródliskowy Kaczawy.
Geologicznie Góry Ołowiane są stosunkowo monotonne i niemal w całości zbudowane z zieleńców. Są one efektem przeobrażenia starych skał wulkanicznych wieku staropaleozoicznego – bazaltów, które tworzyły podmorskie pokrywy lawowe. Krajobraz głównego grzbietu Gór Ołowianych urozmaicają liczne, aczkolwiek niezbyt wysokie (do 5 m wys. ) skałki, których większe skupiska znajdują się pod Turzcem, w środkowej części grzbietu, nad Kaczorowem oraz pod Ołowianą. Skałkom towarzyszą rumowiska bloków i głazów zieleńcowych, powstałe przez wietrzenie mechaniczne wychodni, odpadanie i przemieszczanie w dół stoku w warunkach zimnego klimatu peryglacjalnego w plejstocenie. Część z nich ma nazwy własne: Urwista, Jarzębinki, Farne Skały, Grzebień.
Grzbietem Gór Ołowianych poprowadzono odcinek Szlaku Zamków Piastowskich pomiędzy Płoniną a Janowicami Wielkimi, jednak jest on rzadko uczęszczany przez turystów.
Opis: Piotr Migoń
