Miłek wraz z sąsiednim Połomem góruje nad zabudowaniami Wojcieszowa. Wysokość względna Miłka w stosunku do dna doliny Kaczawy wynosi do 200 m. W obrębie osi wzniesienia występują trzy kulminacje: zachodni Młyniec (573 m), środkowa najwyższa Cisowa (596 m) i wschodni Wroniec (569 m).
Miłek jest wzniesieniem typu twardzielcowego, czyli zawdzięcza swoje wyodrębnienie większej odporności budujących go wapieni krystalicznych na wietrzenie i erozję. Wapienie były eksploatowane w dużym kamieniołomie u południowego podnóża wzniesienia, opuszczonym w latach 70. XX w.
Grzbietowe partie Miłka są bogate w formy skałkowe. Pod Młyńcem i Cisową występują pionowe ściany wapienne o długości do 100 m i wysokości do 15 m. Formy krasu podziemnego nie osiągnęły natomiast tak efektownych rozmiarów, jak na sąsiednim Połomie. Największe jaskinie zostały odsłonięte wskutek prac eksploatacyjnych w kamieniołomie. Jaskinia Aven w Miłku ma długość 32 m i głębokość 17 m.
Miłek posiada nieprzeciętne walory botaniczne, dlatego w 1994 r. ustanowiono rezerwat przyrody „Góra Miłek” o powierzchni 141 ha. Głównym przedmiotem ochrony są zbiorowiska żyznej buczyny sudeckiej z bogatym runem leśnym, a także wapieniolubne i kserotermiczne murawy naskalne. Występują tu liczne gatunki storczyków.
Dostępność turystyczna Miłka jest ograniczona. Część szczytowa leży poza znakowanymi szlakami i jest formalnie niedostępna jako obszar ochrony rezerwatowej.
Opis: Piotr Migoń