Historia Legnickiego Pola jest nierozerwalnie związana z bitwą, którą wojska śląskie pod dowództwem księcia Henryka Pobożnego stoczyły 9 kwietnia 1241 r. z najeźdźcami tatarskimi. Skala bitwy pozostaje niepewna, a informacje o zaangażowaniu po obu stronach około 80 tys. żołnierzy są niemal na pewno przesadzone, jednak niekwestionowanym faktem była śmierć księcia, a bitwa przeszła do legendy jako kluczowy epizod w powstrzymaniu tatarskiej inwazji na Europę.
Wieś założono w pobliżu miejsca bitwy w XIII w., w XIV w. znajdowała się ona na skraju obszaru wydobycia złota, ale działalność górnicza trwała tylko kilkadziesiąt lat. W 1703 r. dobra Legnickiego Pola przejęli benedyktyni z Broumova, którzy w latach 1723–32 wznieśli opactwo, będące wybitnym przykładem architektury barokowej. Centralnym obiektem zespołu jest kościół św. Jadwigi, będący dziełem czołowego architekta epoki baroku, Kiliana Ignaza Dientzenhofera. Jest on założony na planie dwóch przenikających się elips tworzących nawę, której przedłużeniem jest owalne, dwuczęściowe prezbiterium. Bogato dekorowana jest fasada kościoła, z dwiema wieżami o fantazyjnych hełmach i ozdobnym portalem.
Drugim obiektem zabytkowym jest dawny kościół Świętej Trójcy i Najświętszej Marii Panny, gotycki z XV w. W jego wnętrzu umieszczono niewielkie Muzeum Bitwy pod Legnicą (część Muzeum Miedzi w Legnicy). Znajduje się tu między innymi kopia sarkofagu księcia Henryka Pobożnego.
Opis: Piotr Migoń
