Organy Wielisławskie u stóp wzniesienia Wielisławka nad Kaczawą są jednym z najbardziej znanych stanowisk geologicznych w regionie, odwiedzanym od końca XVIII w. i chronionym jako pomnik przyrody. W wyrobisku dawnego kamieniołomu odsłaniają się riolity, czyli bogate w krzemionkę skały wulkaniczne wieku permskiego. Są one regularnie spękane na podobieństwo wielkiego odwróconego wachlarza. Obecne są dwa główne kierunki pęknięć skały, które wspólnie tworzą setki przylegających do siebie wielokątnych słupów o średnicy 20–30 cm. Ułożenie słupów zmienia się w przestrzeni. W północnej części wyrobiska są one ustawione pionowo, co widać również w ścianach skalnych na północ od kamieniołomu, w części południowej ich nachylenie zmniejsza się, aż do poziomego. Taka zmienność wskazuje, że zastygająca lawa tworzyła formę kopuły.
Organy Wielisławskie to początek trasy na szczyt Wielisławki, gdzie prowadzi ścieżka przyrodnicza. Na szczycie znajdował się średniowieczny gródek, później niewielki zamek, zniszczony w połowie XV w. Pozostały po nim resztki fortyfikacji ziemnych.
Od połowy XVI w. do XVIII w. stoki Wielisławki były terenem prac górniczych, a przedmiotem zainteresowania były rudy polimetaliczne występujące w żyłach hydrotermalnych. Ich pozostałością są zapadnięte szybiki, hałdy oraz wyrobiska podziemne. Najdłuższa sztolnia – Jaskinia Wielisławska ma około 100 m długości. U podnóża wzniesienia znajduje się stary młyn, niedawno odnowiony i działający jako obiekt noclegowy z restauracją.
Opis: Piotr Migoń
Spacer na szczyt – ścieżką przyrodniczo-geologiczną “Wokół Wielisławki”
