Najstarsza wzmianka o wybudowanym na skalnym cyplu wysokiego wzniesienia zamku pochodzi z 1300 roku i mówi o kasztelanie Albercie Bawarczyku z Waltersdorfu. Jego charakterystyczną cechą była wieża ze szpicem, która wraz ze starszą Wieżą Dziobową bolkowskiego zamku stanowią jedyne tego typu budowle w Polsce. Ostrze skierowane w kierunku wschodnim, od strony zbocza o łagodniejszym nachyleniu. Składała się z dwóch pięter i dwóch poziomów piwnicznych, częściowo wykutych w skale. O walorach mieszkalnych budowli świadczy obecność na piętrze tzw. ciepłej izby, czyli pomieszczenia wyłożonego od środka drewnianymi belkami. Od strony zachodniej wieżę okalał kamienny mur obwodowy, natomiast od wschodu dostawiono do niej trzykondygnacyjne założenie mieszkalne na planie litery L. Mieściły się w niej dwie duże sale, z których jedną postrzegano jako główne pomieszczenie reprezentacyjne -salę rycerską.
Sama nazwa Niesytno nawiązuje do legendarnego rabusia Niemira, co mogło rzucić swoistą klątwę na zamek, gdyż niejednokrotnie stawał się on w swojej historii gniazdem i kryjówką rozbójników. Najsłynniejszym z nich był Hans von Tschirn, weteran spod Grunwaldu, będący panem na zamku od 1432 do 1455 roku. Pomimo udziału w bitwie po stronie krzyżackiej, podczas wojen husyckich był sojusznikiem Czechów, ograniczając jednak swoje poparcie jedynie do grabienia i łupienia okolicznych terenów. Kres na niego przyszedł, gdy ośmielił się napaść na transport wina dla słynącego z zamiłowania do tego trunku Gunczela ze Świn. Pan z rodu Świnków nie puścił obelgi płazem, zdobył Niesyto i zabił raubittiera. Od roku 1468 zamek przechodzi w ręce rodu von Zedlitz, w którego rękach Płonina w linii Nimmersath pozostawała do 1661 roku. W połowie XVI wieku Jocon von Zedlitz wzniósł w sąsiedztwie gotyckiej budowli okazały renesansowy pałac, przenosząc do niego swoją rezydencję, sam zamek zaś stał się obiektem pełniącym funkcje pomocnicze m.in. magazynu na ziarno.
Większą renowację przeszedł w XIX wieku, kiedy nowy właściciel, prokurator wojskowy David Konrad von Graeve, odnowił pałac, oraz dostawił jedno skrzydło i wieżę zegarową. Kolejny z właścicieli Niesytna hrabia Julius von Bulow ozdobił elewacje, wzniósł budynek bramny, otoczył murem dolny dziedziniec oraz przeprowadził gruntowną renowację średniowiecznej zabudowy.
W czasie II Wojny Światowej mieścił się w nim ośrodek wychowawczy dla rasowych dziewcząt niemieckich, następnie stacjonowali tam oficerowie Luftwaffe. Po wojnie zamek przekształcono w obiekt kolonijny. Później jego właścicielem była Lubelska FSC, która próbowała przeprowadzić remont zabytku, jednakże od tego planu odstąpiła. W roku 1984 pałac przeszedł w ręce prywatne. Tragiczny okazał się rok 1992 kiedy to 2 lipca w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach zamek spłonął. Od 2012 roku ruszyła odbudowa zamku. Obecnie obiekt znajduje się w rękach prywatnych.
Opracował: Krzysztof Kędroń. Zdjęcie: Wikimedia Commons
